Klasyczny język mongolski jest ciekawym przykładem żywotności języka w zasadzie martwego, bo używanego wyłącznie w piśmie. Powstał na przełomie XII/XIII w., a być może wcześniej, i przetrwał do naszych czasów jako język oficjalnego piśmiennictwa rdzennych mieszknańców Mongolii Wewnętrznej, autonomicznej prowincji ChRL. Bywa też niekiedy używany nadal w Republice Mongolskiej, bądź dla ozdoby, bądź jako wyraz przywiązania do tradycji. Jest to język aglutynacyjny i wraz z innymi językami mongolskimi oraz tureckimi i tungusko-mandżurskimi tworzy tzw. ligę ałtajską.
